4 Haziran 2016 Cumartesi

Brad Cohen... Gerçek bir motivasyon hikayesi





Geçtiğimiz günlerde işe gitmek için bindiğim otobüste karşımdaki koltuğa bir lise öğrencisi oturdu. Farklı davranışları dikkatimi çekti . Önce ne olup bittiğini anlamaya çalıştım ve ister istemez bir - iki kez genç arkadaşa baktım. Sonra bir rahatsızlığı olduğunu fark ettim ve dikkatimi başka yere verdim. Sonraki bir kaç gün  o genç arkadaşımızın oturduğu koltuğu her gördüğümde bunun nasıl bir rahatsızlık olduğunu düşündüm. İsmi yada sendromları hakkında hiç bir bilgim yoktu. Ve bir süre önce bu video ile karşılaştım. 

Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanan bu kısa filmin hem bana hemde bu hastalık hakkında bilgisi olmayan yada az bilgisi olan bir çok kişiye farkındalık anlamında ışık tutacağına inanıyorum. Bu film bir şeyi daha fark etmeme sebep oldu. O genç arkadaşımız ne kadar güçlü, ne kadar özgüvenliymiş. Çünkü bu tarz hastalığı olan insanlarda kendini dış dünyadan soyutlama isteği, insanların tepkilerinden çekinme gibi hayatlarını kısıtlayan durumlar söz konusu olabiliyor. Kendi başına toplu taşıma aracına binip insan içine karışmak , okula gitmek herkesin kolay kolay yapabileceği bir şey değil. Allah o genç arkadaşımızın ve şifa bekleyen tüm insanların yardımcısı olsun , duam budur. 
Bu kısa filme emek harcayan ve kendi adıma bir nebze olsun farkındalığa sebep olan tüm canlara sonsuz teşekkürler. Yaşam haritamızda yol alırken farkı fark etmek dileği ile.

_Sade_

16 yorum:

  1. Ön yargıları ve ötekileştrme kimliğinden sıyrılındığı an farkındalıkların artacağı saygılı bir toplum haline gelineceğine eminim.
    Kız kardeşim İngiltere de yaşıyor ve daha ana sınıfından itibaren engelli ,daum sendromlu, ve bu tarz rahatsızlıkları olan çocuklar hepsi bir arada eğitim alıyorlar çocuklar bir arada sınıfların da ilgili eğitmen ve gözetmenleriyle birlikteler.
    Bu çok güzel bir başlangıç ileride yaşamı paylaştıkların da sen öylesin sen böylesin algısı oluşmuyor acıma yerine paylaşma yönleri gelişiyor.
    Harika bir video ilk izlediğim de çok duygulanmıştım. tekrar izledim teşekkürler.
    ebeveynlere de çok iş düşüyor.
    sevgiler canım

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu konuda kat etmemiz gereken bir hayli yol var. Onyargı ve ötekileştirme yüzünden hem kendimiz kaybediyoruz, hem de hassas durumda olan böyle insanları kaybediyoruz malesef. Dediginiz gibi bir arada egitim cok faydalı olur. Böyle güzel başlangıçların ülkemizde de yaygın olması dileği ile.
      Değerli yorumunuz için teşekkür ederim. Sevgiler

      Sil
  2. Canım yaaaaa:((((gözlerim doldu inan, bu hastalığı da ilk kez görmüş oldum:( çok teşekkürler....sevgilerimle:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bilmediğimiz ne çok şey var öyle değilmi. Birlikte birşeyler öğrenip yol almak çok güzel. Ben teşekkür ederim
      Kucak dolusu sevgiler.

      Sil
  3. Bu tür durumlar benim de çok önemsediğim konular; Çevremizdeki insanlardan haberdar olmak, farklılıklarının farkında olmak, onları utandırmadan sorunlarını anlamaya çalışmak, anlayışla yaklaşmak, gerekirse empati göstermek. Bunları yapabilmek de çok zor değil aslında Sadece biraz anlayış, biraz hoşgörü, biraz öğrenme isteği.

    Sadece okul müdürünün davranışı beni biraz düşündürdü. Daha farklı bir yol izlenemez miydi, belki diğer çocukların da anlaması için "şok" etkisi yapacak bir uygulama. Ama özünde "kabullenme" var. Sorunu kabul edince daha anlayışla yaklaşılıyor.İstem dışı hareketlere neden olan beyin hastalıklarının tedavisi de çok zor. Ama hastalar herkes gibi davranılmak istiyorlar. "Tourette sendromu" nu duymamıştım.

    Her zamanki gibi harika bir seçim.Bu blogdan öğreneceğimiz çok şey var.Çok teşekkürler.
    Sevgiyle...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sade5 Haziran 2016 10:22

      Insan bazı şeyleri başına gelince anlayamıyor sanırım. Halbuki bu tarz rahatsızlıklar olsun veya engelli olmak olsun herkesin başına gelebilecek şeyler aslında. Bu durumda empati yapabilmek çok önemli. Ve sizinde söylediğiniz gibi biraz anlayış, biraz hoşgörü, biraz öğrenme isteği. Bunu başarabilirsek herşey daha güzel olur.

      Filmi ilk izlediğimde müdürün davranışını sorgulamadım değil. Kendimi Brad in yerine koymaya çalıştım. Brad i yanına çağırdığında çocuk gitmek istemeyip direnç gösterecekmi diye düşündüm bi an. Sahneye çıkarıp soru sormaya başlayınca çocuk soruları olgunlukla cevapladı. Daha farklı davranıp duygusal bi patlama yaşayabilirdi belki bilemiyorum. Çünkü müdür çocuktan gelmesini istemiş ama tam olarak neden gelmesini istediğini açıklamamıştı. Bir an bunları da düşündüm nedense. Neyse ki sonuç güzel oldu.

      Değerli yorumunuz çok teşekkür ederim güzel öğretmenim. Yaşı kaç olursa olsun insan hala öğrenci şu hayatta. Birlikte bir şeyler paylaşabilmenin verdiği his ise gerçekten çok güzel.
      Kucak dolusu sevgiler.

      Sil
  4. Toplumda buna benzer bir çok özel insan var. ben böylelerini çakıl taşlarının arasına karışmış kristallere benzetiyorum. Yaşamları kolay değil, olmayacak... Bu demek değil ki onların yaşamlarını daha da zorlaştıralım... Paylaşımın için teşekkürler...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Güzel benzetme, güzel yorum sevgili Calimero. Asıl ben teşekkür ederim. Kucak dolusu sevgiler.

      Sil
  5. Bende bu hastalığı ilk kez gördüm :( belki de karşılaşmış olabilir önemsememişimdir bazan bakar kör oluyoruz..........
    Videoyu izlerken çok üzüldüm çok ............

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Haklısınız üzülüyor insan elde değil. Umarım birgün tedavisi bulunur. Hemde en kısa zamanda.

      Sevgi ve selam ile.

      Sil
  6. Yaklaşım ne kadar önemli, burada olsaydı bu öğrenci düşünemiyorum bile.
    Her çocuk özeldir filminde buna benzer bir konu müthiş şekilde anlatılmıştır. İzlemeyenlere tavsiyemdir.
    Bu sene birinci sınıf öğretmeni tarafından istenmeyip benim sınıfıma yönlendirilen öğrencimle kısa sürede çok yol kat ettiğimizi düşündükçe vicdanımın her gece biraz daha rahatladığını hissediyorum. Ona sadece sevgi ile yaklaşmaktan öte bir şey yapmadım.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sevgili Tigris, önerdiğin filmi izlemeyi çok isterim. Tavsiyen için çok teşekkürler.
      Aaah ahh... O birinci sınıf öğretmeni için sadece bu tepkiyi verebiliyorum. Sizin gibi yüce gönüllü öğretmenlere ihtiyacımız var. Her yüce gönüllü insan bir öğretmendir aslında. Siz bunu mesleki açıdan da göstermişsiniz. Her şeyin tedavisi sevgi.
      Kucak dolusu sevgiler.

      Sil
  7. Biliyor musun, bunun olma ihtimali olan bir çocuğum var. Bu bile beni bu kadar etkiliyorsa..

    Basit bir beyin kimyası. Neyiz, ne değiliz hepsi onun içinde gizli, işte o kadar...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Böyle şeyleri gördüğümüz zaman üzülüyoruz, başımıza gelmesinden korkuyoruz. Tahtaya vuruyoruz belki değil mi? evlerden uzak diyoruz. Ama işte hayatta her şey insanlar için.
      Canım. Dilerim inşallah evladın için böyle bir hastalık söz konusu olmaz. Zaten bir anne olarak sen ne yapacağını iyi bilirsin. Böyle bir ihtimal varsa gerekli araştırmaları yapıp elinden geleni yapacağına şüphem yok. Bende de son zamanlarda durum iyi değil. Bir buçuk yıl önce beynimin sağ tarafında yanma hissi şikayetiyle nöroloğa gittim. Tomografi çekildi ve hiç birşey çıkmadı. Fakat bu yanma ve ağrılar şimdi daha sık olmaya başladı ve artış gösterdi. Ozamanki gittiğim doktor bu duruma pskolojik demişti. Başka doktora gitsem, başka tetkikler yaptırsam maddi açıdan inan azımsanamayacak rakamlar söz konusu. Devlet hastanesine iki kez gittim , her ikisinde de pskolojik dediler. Yaşadığım bu sıkıntıya gerçekçi bir çözüm bulamadılar anlayacağın. Ne bir ilaç nede bana yol gösterecek bir söz. Elim boş döndüm.
      Haklısın herşey beyin kimyasıyla alakalı. Sağlık herşeyin başı. Bildiğimiz bir şey varsa birbirimizle paylaşmaya aynen devam. Çünkü bir söz bile bazen insana ışık oluyor, yol gösteriyor biliyormusun..Dilerim herşey güzel olur, sıkıntılarımız en kısa zamanda düzelir.

      Sevgiler...

      Sil
    2. Özel hastaneler her türlü tedirginliğimizi tetiklerken devlet hastaneleri de psikolojik deyip çıkıyor işin içinden. Gerçi Bilgiç'in dizlerindeki geçmeyen yaralara psikolojik diyen doktor haklıymış, kuruntu ve takıntı giderici ilaçlar kullanmaya başladığından beri geçti... Bir psikiyatriste de görünsen mi acaba.

      Bende de bir baş ağrısı var. MR falan çekildi, en sonunda parol tedavisiyle eve yollandım. E ama hâlâ ağrıyor :) O önemli diil :D

      Geçti geçti diyelim, gelmiş geçmiş olsun...

      Sil
    3. Bazı rahatsızlıkların nedeni psikolojik haklısın. Bende de bir ara o tarz yara çıkmıştı. Neyseki geçti. Gittiğim ilk doktor devlet hastanesinin psikiyatristiydi. İkinci gittiğim doktor yine başka bir devlet hastanesinin nöroloji bölümüydü. Dediğim gibi ikisinden de sonuç alamadım. Sanırım artık maddi imkanları zorlayıp başka bir doktor araştırıcam.
      Parol tedavisi :) Hay Allahım ne diyim . Hala başının ağrımasına şaşırmamalı :) Geldi geçti geçiyor derken geçer belki. İnşallah :)

      Sil